โดย OttO
เผยแพร่ : 
64 views
เ ข า ว่ า ไ ม่ มี อ ะ ไ ร ที่ ป่ า ย า ง
@ เช้าวันเสาร์ที่ 2 กุมภาพันธ์ 2562 เป็นวันว่าง ( อีกแล้ว ) พวกเราชาวหวานเย็นไปปั่นแถว ๆ หมู่ 9 หมู่ 10 ต.ท่าช้าง อ.บางกล่ำ เพราะไม่เคยเห็นข้ามถนนสายเอเชียไปเลย อยากจะมีภาพสวย ๆ ไว้โปรโมทพื้นที่บ้าง ... เมื่อมีความอยากก็ต้องจัด
@ ผม พี่เชษฐ์บางกล่ำ น้องหนึ่งบ่อม้าเลีย และ พี่ป้อมหาดใหญ่ นัดหมายเจอกันที่สนามกีฬา ต.ท่าช้าง 06.00 น… ก็เป็นเช้าที่อากาศดีอย่างไม่เหนือความคาดหมาย ท้องฟ้าโปร่ง อุณหภูมิกำลังดี ... ในใจอดคิดไม่ได้ว่าเราโชคดีจังที่ไม่ต้องกังวลเรื่องฝน เพราะช่วงนี้ฝนห่างไปนานหลายเดือนแล้ว สักพักใหญ่สินะที่จะต้องนัดกันแล้วต้องมาลังเลว่าจะออกจากบ้านดีหรือเปล่า ? ฝนจะมาเลยไหม๊ ? ฝนจะหนักไหม๊ ? … เอาเถอะ !! ช่วงนี้ไม่มีฝนรีบ ๆ ปั่นกันเข้า จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียดายใจวันหลัง
@ บ้านป่ายาง เป็นชุมชน ที่ตั้งอยู่บนที่สูง ( ซึ่งผมไม่เคยสังเกตมาก่อน ) สัมผัสแรกจะเห็นภูเขาตั้งตระหง่านอยู่ซ้ายมือ เป็นเขาที่เริ่มมีร่องรอยการทำลายชั้นดินเพื่อเอามาทำถนน แต่ก็ดูมีเอกลักษณ์ดี เพียงแต่ว่าร่องรอยประเภทนี้จะอยู่ได้ไม่นาน สักพักเมื่อมีการทำลายมากขึ้นร่องรอยก็จะหายไป และเป็นไปได้ว่าเขาลูกนี้จะหายไปทั้งลูกในอนาคต
@ เราเริ่มปั่นเข้าสู่หมู่บ้านป่ายาง ซึ่งเป็นการปั่นขึ้นเนิน เนินแล้วเนินเล่า เนินแล้วเนินอีก ระหว่างนั้นก็แวะพัก ถ่ายรูป ข้างทางบ้าง แต่เท่าที่สังเกตจะไม่มีซอกซอยมากมาย เราลองแวะเข้าไปในซอยครั้งหนึ่ง แต่เมื่อเข้าไปจนถึงท้ายซอยก็ไม่ได้มีอะไรที่จะเป็นจุดสนใจ จึงได้กลับออกมา
@ โชคดีที่ถนนในหมู่บ้านป่ายางเป็นถนนลาดยางโดยตลอด ผิวถนนสมบูรณ์ไม่ขรุขระ ไม่เสียหาย สองข้างทางมีดอกหญ้าเป็นเป็นแนวเกือบตลอดสาย พื้นที่โดยทั่วไปเป็นเนินน้อยใหญ่สลับกันเป็นช่วง ๆ ทำให้มองเห็นสวนยางทอดยาวบนสันเนิน มองดูเหมือนป่าในหนังการ์ตูน วอลท์ ดีสนีย์
@ จากลักษณะของสวนยางที่มีแนวของต้นยางเป็นแถวเดียวกันสวนละยาว ๆ ทำให้พอจะคะเนได้ว่าเจ้าของสวนยางแต่ละแปลงมีพื้นที่สวนเยอะมาก ๆ เพราะดูแล้วเป็นการปลูกยางในคราวเดียวกัน ถ้าใครชอบอุโมงค์ต้นไม้ ที่นี่จะมีอุโมงค์ยางพาราชนิดสุดลูกหูลูกตาอยู่ตลอดพื้นที่เลยทีเดียว
@ ชุมชนบ้านป่ายางดูไม่พลุกพล่านคึกคักนัก ระหว่างการปั่นก็ไม่เห็นรถวิ่งสวน วิ่งแซงสักเท่าไหร่ เมื่อปั่นข้ามเนินมาหลายลูก ความรู้สึกเหมือนเป็นการปั่นขึ้นที่สูงตลอดเวลา เราเริ่มเจอปัญหาเมื่อถึงเวลากาแฟ ที่นี่ดูเหมือนจะหาร้านกาแฟยากสักหน่อย ผ่านบ้านแล้วบ้านเล่า ร้านค้าแล้วร้านค้าเล่า แม้กระทั่งผ่านศูนย์กลางชุมชนมาแล้ว ก็ยังไม่มีร้านกาแฟ สุดท้ายจึงตัดสินใจว่าจะกลับไปจิบกาแฟที่ปากทางเข้าหมู่บ้าน เพราะตอนขามาเห็นมีร้านแว๊บ ๆ
@ สุดท้ายเราก็มาจนถึงจุดสูงสุดของหมู่บ้านจนได้ ที่ได้ทราบว่าที่นี่สูงสุดก็เพราะมองเห็นเสาโทรศัพท์อยู่ข้างทาง แน่นอนว่าบริษัทเขาต้องเลือกเช่าที่ดินในจุดที่สูงที่สุดอยู่แล้วเพื่อตั้งเสาสัญญาณให้บริการ ณ จุด ๆ นี้ต้องบอกเลยว่าลุงแดงล้อ 28 คานคู่ เกียร์เดียว เริ่มจะไม่ไหวแล้วครับ ... อันที่จริงลุงแดงน่ะไหวครับ แต่คนปั่นเองแหละที่เริ่มไม่ไหว
@ เมื่อสำรวจพื้นที่ในระดับหนึ่งแล้วเราจึงกลับรถมุ่งหน้าลงเนินมาทางเดิม ขากลับนี่ต้องบอกครับว่าฟิลสุด ๆ เพราะแทบไม่ได้ปั่นเลย ปล่อยรถไหลเรื่อย ๆ ลงมาปล่อยให้ลมตีคราบเหงื่อที่ชุ่มตัวในขาขึ้นจนแห้งสนิทลง
@ ต้องบอกลาบ้านป่ายางไปแต่เพียงเท่านี้ ไว้มีโอกาส สภาพร่างกายดี ๆ แล้วจะกลับมาเยี่ยมใหม่ ... ลาก่อน “ป่ายาง” เนิน ๆ ๆ ๆ แล้วก็ เนิน”
ถ่ายภาพโดย..พี่ป้อมหาดใหญ่
เรียบเรียงเรื่องราวโดย...aotto
