กรณีที่ 1 : ลูกเพิ่งเรียนจบ เกิดมาไม่เคยแม้เจียวไข่ 
มาขอพ่อแม่เรียนทำอาหารคอร์สสุดแสนแพงเป็นแสนเป็นล้าน เรียนโรงแรมดัง หม้อไหกี่ขนาดรู้จักหมด ส่วนผสมไทยจีนฝรั่งรู้จักหมด เนื้อวัวส่วนนอกส่วนในเรียกว่าอะไรรู้จักหมด เทียบกับป้าแม้นที่ไม่รู้จักอะไรพวกนี้เลย แต่ทำกับข้าวอาหารตามสั่งขั้นเทพ ผัดอาหารขายคนตั้งแต่สิบ ร้อย พัน ยันรัฐมนตรี

ถ้าให้คุณ เลือกชิมอาหารของสองคนนี้ ถามจริงว่า คุณเลือกกินอาหารของใคร และใครน่าจะทำอร่อยกว่า ?

กรณีที่ 2 : ลูกเพิ่งเรียนจบ เรียนภาษาอังกฤษมาทั้งชีวิตยี่สิบปี ยังรู้สึกว่าพูดไม่เทพ ขอพ่อแม่ไปเรียนภาษาอย่างเดียวที่อเมริกา ส่งเรียน 1 ปีเป็นล้าน ลองเทียบกับน้าปื้ด พนักงานโรงแรมถนนข้าวสาร พี่บอย พนักงานร้านอาหารฝรั่งย่านสีลม หรือ น้องดาว สาวรีเซพชั่น เมืองพัทยา

ถ้าให้พ่อแม่ ลองส่งลูกไปเรียนอเมริกา 1 ปี เสียเงิน 1 ล้าน  ถามจริงว่า คุณพ่อคุณแม่แน่ใจแค่ไหนว่า กลับมาลูกพูดภาษาอังกฤษดีกว่า น้าปื้ด พี่บอย และน้องดาว ???

ทั้ง 2 กรณี ผมไม่ได้กำลังจะสื่อว่า การเรียนในระบบ แบบมีดีกรี มีใบประกาศฯ มันไม่สำคัญนะ แต่อยากสื่อว่า คนไทยเรา เน้น"กระดาษ" มากเกินไป ยอมลงทุนกะมันมากเกินไป จนให้ค่าเรื่อง "ปฏิบัติได้จริง" น้อยเกินไป

เรากำลังให้ค่าอะไรมากกว่า ... กระดาษ หรือ ประสบการณ์ ? สมัยเก่า พ่อแม่อยากให้ลูก มีใบประกาศเยอะๆ ไปเรียนเยอะๆ ไปอบรมเยอะๆ เด็กรู้สึกว่าตนเองมีคุณค่า แต่โลกสมัยนี้ค่อยๆเปลี่ยน ลูกค้า นายจ้าง เขาไม่อยากดูกระดาษประกาศเกียรติคุณ มาก เท่ากับ อยากรู้ว่า ลูกของคุณทำอะไรเป็นบ้าง เคยทำอะไรสำเร็จมาบ้าง และจะมาสร้างความสำเร็จอะไรให้ที่นี่

ดังนั้นการใส่การศึกษานอกห้องเรียน เน้นภาคปฏิบัติ จึงเป็นสิ่งจำเป็น เรื่องนี้ พ่อแม่สมัยใหม่ ช่วยลูกได้มาก

ถ้าลูกชอบเขียน ... เปิดแฟนเพจให้เขาลองเขียนครับ

ถ้าลูกชอบทำอาหาร... ไปทำงานพาร์ทไทม์ช่วงปิดเทอมในร้านอาหารดูครับ

ถ้าลูกชอบอยากฝึกภาษาอังกฤษ... ลองไปเป็นพนง.ฝึกหัด ร้านกาแฟในย่านคนต่างชาติดูซิครับ

ได้ทั้งประสบการณ์ ความอดทน ได้ฝึกสกิล โดยไม่ต้องลงทุนเงินล้าน เก็บเงินนั้นไว้ ให้ลูกใช้เป็นทุน เริ่มทำธุรกิจสตาร์ทอัพก็ได้ เมื่อถึงพร้อมทั้งความอดทน ความเพียร ความรู้ และภูมิต้านทาน 

ลูกจะไปได้ไกลเท่าที่เขาฝัน

----------------------------

สนใจคอร์ส ติวหุ้นรวยด้วย VI ของนิ้วโป้ง คลิก