เราไม่เคยคาดหวังจะอาบน้ำครั้งเดียว แล้วตัวหอมทั้งสัปดาห์

เราไม่เคยคาดหวังจะกินข้าวมื้อเดียว แล้วอิ่มไปตลอดอาทิตย์

แล้วทําไมจึงคาดหวังว่า การอ่านข้อความที่สร้างแรงบันดาลใจ จะทําให้กําลังใจคงอยู่ตลอดไป?

ข้อกล่าวหานึงของการสร้างแรงบันดาลใจก็คือ มันไม่ได้สร้างอะไรใหม่ และไม่มีวิธีการให้

ก็แค่จุดไฟให้คนลุกโชน เพื่อไปมอดดับในเวลาต่อมา

ใช่! มันคือเรื่องจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ว่า กําลังใจอันฮึกเหิมจะต้องดับลงในที่สุด

แต่กําลังใจนั้น โดยธรรมชาติมันเป็นของชั่วคราว เราต้องสร้างใหม่ทุกวัน

เราต้องอ่าน เราต้องฟัง เราต้องรับพลังอยู่เรื่อย ๆ แล้วจึงออกไป “ลงมือทํา”

กําลังใจจึงคือน้ำเกลือแร่ในวันอันเหนื่อยล้า ขาเกือบวิ่งไม่ออก กําลังใจจะมาทําหน้าที่ตรงนั้น

คําถามก็คือในเมื่อได้น้ำเกลือแร่ ดื่มให้ชุ่มชื่นหัวใจแล้ว ทําไมยังเรียกร้องอาหารหลักอยู่นั้น?

บอกวิธีการด้วยสิ บอกมาเลยว่าทําไง ฉันหิวแล้ว

เอาอาหารมาป้อนใส่ปากให้ด้วย เคี้ยวให้ด้วยนะ ขี้เกียจเคี้ยว ขี้เกียจคิด

มันก็เป็นเสียอย่างนี้คนเรา กําลังใจคือน้ำเกลือแร่ แต่เราต้องออกไปหาอาหารหลักเอาเอง

ไม่ใช่บ่น รอให้คนอื่นมาป้อนทั้งแนวคิดและวิธีการ

อ่านเรื่องราวเสริมสร้างกําลังใจทุกวัน ฟังเรื่องราวเสริมสร้างกําลังใจทุกวัน คบคนที่เสริมสร้างกําลังใจทุกวัน

แล้วกําลังใจจะอยู่กับเราไปทั้งวัน

ที่เหลืออยู่ที่เราว่าจะลงมือทําหรือยัง หรือจะเอาแต่อยู่ตรงจุดพักแจกน้ำเกลือแร่ต่อไป

เส้นชัยไม่มีขา เราต้องวิ่งไปหามันเอง บอกเอาไว้เผื่อใครไม่รู้ครับ