เมื่อวานผมพาลูกสาวไปดู Disney on Ice มาครับ
เรื่องความประทับใจในเนื้อหานิทาน ผมคงสู้เด็ก ๆ ไม่ได้ 
เพราะเด็กทุกคนในอิมแพ็คอารีน่า เหมือนเข้าไปอยู่ในการแสดง
ทุกคนอินไปกับเรื่องราวของสโนว์ไวท์ ซินเดอเรลล่า และราพันเซล

แต่ผู้ใหญ่อย่างผมกลับอินไปอีกแบบ
พูดตรง ๆ ผมไม่คิดว่าผมดูการแสดง Disney แล้วน้ำตาจะไหล
แต่มันก็ไหลจนได้

ผมซาบซึ้งฉากไหนรู้มั้ยครับ?
ไม่ใช่ฉากที่เจ้าหญิงกับเจ้าชายออกมาเต้นระบำกันอย่างสง่างาม
ไม่ใช่ฉากที่นักแสดงเล่นสเก็ตน้ำแข็งอย่างพริ้วไหว
แต่เป็นฉากที่นักแสดงหลาย ๆ คนออกมาพร้อม ๆ กันในตอนแรก
ผมน้ำตาไหลตั้งแต่ฉากแรกเลย

คุณเคยดูละครเวทีมั้ยครับ?
ความสนุกของมันก็คือ
เนื่องจากว่ามันเป็นการแสดงละครสด ๆ นักแสดงทุกคนเล่นพร้อมกัน
เราจึงเลือกที่จะมองดูตัวละครตัวไหนก็ได้
ไม่เหมือนหนังที่เราถูกมุมกล้องเลือกให้แล้วว่าต้องสนใจตัวละครนี้

เวลาผมดูละครแสดงสดแบบนี้
ผมมักจะชอบดูนักแสดงที่สปอตไลต์ไม่ได้ส่องไปที่ตัวเขา
ผมอยากรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่

และในฉากแรกที่นักแสดงทุกคนออกมาเต้นรำ
ผมบังเอิญเห็นนักแสดงคนนึง สปอตไลต์ไม่ได้ส่องไปที่เขา
แต่ผมเห็นเขา "แสดงสุดชีวิต" 
เต้น ยิ้ม โบกมือ ราวกับทุกคนมองเขาอยู่
ผมซาบซึ้งในสปิริตนักแสดงของเขาจริง ๆ จนน้ำตาไหลออกมา

...ผมคิดถึงเรื่องราวในชีวิตจริง
กี่คนที่รอให้สปอตไลต์ส่องมาก่อน แล้วฉันจะเต็มที่ สุดชีวิต?
กี่คนที่ท้อใจเพราะบอกว่าทำดีทำไมในเมื่อไม่มีคนเห็น?
กี่คนกันที่เรามองไม่เห็นว่าเขาอยู่เบื้องหลังความสำเร็จ? 

ถ้าคุณรอให้สปอตไลต์ส่องมาก่อน แล้วค่อยเต็มที่
ผมว่าคุณคงยากที่จะได้รับแสงแห่งความสนใจนั้น
เพราะคุณร้องขอ แทนที่จะให้ก่อน

ถ้าคุณท้อใจว่าทำดีไม่มีคนเห็น
ขอให้รู้เถอะครับ มีคนเห็นเสมอ แต่คุณอาจไม่รู้ตัว
เหมือนที่ผมเห็นนักแสดงคนนั้นโบกมือ

ถ้าคุณสำเร็จ มีแต่สปอตไลต์ส่องมา
ขอให้ถามตัวเองครับว่าคุณลืมทิ้งใครไปบ้างหรือเปล่า
คนที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของคุณ
ได้โปรดส่องแสงแห่งความสนใจไปที่เขาบ้าง

......

กลับมาที่การแสดง Disney on Ice บนเวที
ฉากสุดท้าย นักแสดงทุกคนมารวมตัวกันอีกครั้ง
แว่บนึงไม่รู้คิดไปเองมั้ย 
ผมเห็นนักแสดงคนนั้นสบตาผมด้วยซ้ำ
แม้ว่าที่นั่งผมจะอยู่ห่างจากเวทีไม่น้อย
...แล้วผมก็เผลอโบกมือให้เขา

ผมหวังว่าสปอตไลต์ของผมคงจะส่องไปถึงเขา.