ภาพนี้ดูแล้วเศร้า แต่ชีวิตจริงเมื่อเจอตลาดหุ้นลง มันไม่ได้เศร้าอย่างในภาพ เพราะประสบการณ์ที่ผ่านมามันสอนให้เราต้องเรียนรู้ ถ้าคุณอยากอยู่ในวงการนี้คุณต้องมีแนวทางของตัวเองที่ชัดเจน

ผมเริ่มเล่นหุ้นตั้งแต่ปี 2004 ด้วยอารมณ์มนุษย์เงินเดือนอยากมีตังค์มีช่องทาง เพียงแค่คุณซื้อแล้วขายก็ได้ตังค์แล้ว แต่ชีวิตจริงเมื่อซื้อแล้วมันไปต่อก็ฟินได้กำไร แต่บางทีมันไม่ไปต่อ รอหน่อย มันก็มา แต่แล้วเมื่อเจอในวันที่รอแล้วมันก็ไม่ขึ้นมา รออีกหน่อยก็ไม่มา ไม่กล้าขายทิ้ง เสียดายเงินต้น ก็ตัวนี้มันเคยมา รอจนผ่านไปหลายปี ก็ขาดทุนไป 90% ทำอะไรไม่ได้ปล่อยเป็นแผลในใจอยู่อย่างนั้น

แต่เพราะแผลนั้น ทำให้แข็งแกร่งในวันนี้ ผ่านช่วงเล่นหุ้นซิ่ง ได้กำไร แล้วเห็นมันวิ่งก็ซื้อต่อ เจอตบทีเดียวอยู่ ทั้งกำไรที่เคยได้และทุน เจอเจ้าซัดหายไปเกือบหมด อารมณ์หน้าชาเหมือนโดนตบ อารมณ์โทษตัวเอง ทำไมโลภอย่างงี้ว่ะ แต่เชื่อไหมว่ามันก็จะผ่านไป เป็นเพียงแผลเตือนใจเราอีกแผล

และเชื่อไหมว่ามันก็ยังไม่เข็ด ก็ยังมีเหตุการณ์ให้ผิดพลาด แต่จิตใจมันก็เข้มแข็งขึ้น เริ่มชิน รู้แต่ว่า ไม่เชื่อใครง่ายๆ ซื้อตามทันที รู้แต่ว่าต้องหาความรู้ เข้าซื้อขายต้องตอบได้ว่าซื้อเดราะเก็งกำไร หรือถือยาว ต้องตอบได้ถ้าผิดทางจะทำยังไง แล้วทั้งหมดมันก็เป็นเพียงเกมการเงินที่เราเข้าไปร่วมวง และทุกครั้งเป้าหมายคือเอากำไรออกมาให้ได้ ถ้าไม่ได้ ก็จบเกมนี้ เกมหน้าลุยใหม่ แต่บางเกมต้องมีการรอ แต่รอและรู้ว่าจะต้องรอไปแค่ไหน คงไม่รอแบบไม่มีความหวังเหมือนแต่ก่อน และสุดท้าย รู้ตัวเองว่าชอบเก็งกำไรแบบห่อกลับบ้าน เพราะฉะนั้นถ้าไม่เป็นไปตามแผน ต้องรีบจบเกม อย่าปลอบใจตัวเองว่าถือยาวแล้วกัน ไม่อย่างนั้นชีวิตในวงการนี้มันก็จะวนไปวนมา ไม่ไปไหน

เป็นกำลังใจให้ทุกท่าน ประสบการณ์ที่เราเจอมันจะสอนเราให้เข้มแข็งขึ้น ถ้า....คุณรู้จักจดจำและนำมันมาปรับปรุงนะครับ