ที่สวนหน้าบ้านผม ปลูกต้นว่านหางจระเข้ไว้ในกระถาง
ปลูกทิ้งไว้อย่างนั้นเป็นปี รดน้ำจนมันงอกงามเติบใหญ่
ไม่เคยเคลื่อนย้ายไปไหน

วันนึงเมื่อจะเอาชิงช้ามาลงไว้ในสนาม
จึงคิดขยับกระถางต้นว่านหางจระเข้
ปรากฏว่า...
ขยับไม่ได้ เพราะรากงอกชอนไชไหลลงดิน
ผมดึงแล้วดึงเล่า เจ้ารากต้นไม้ก็ยังยึดติดพื้นไว้แน่นหนา
ไม่รู้ป่านนี้ทะลุลงไปลึกแค่ไหนแล้ว

…ว่านหางจระเข้ทำให้ผมนึกถึงผู้คน

ในวันที่ชีวิตหยุดเคลื่อนไหวมานาน
ในวันที่อายุเคลื่อนคล้อยไปจนบ่ายแก่
การขยับขยายเปลี่ยนแปลงนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

รับรายได้ประจำทุกเดือนมาเป็นสิบปี
จะให้ออกไปแตะขอบฟ้า ทั้งที่ไม่รู้ว่าโชคชะตาจะเข้าใจมั้ย
บางทีมันทำใจลำบาก ผมเข้าใจ

ไม่ต้องถึงขนาดให้ออกไปเติบโตนอกกระถาง
แค่ย้ายเปลี่ยนกระถางใหม่
ต้นไม้อย่างเรายังไม่อยากเสี่ยงไปลงกระถางใหม่ด้วยซ้ำ

อยู่ในกระถางก็ไม่ผิดหรอก
แต่ต้นไม้ใหญ่ล้วนไม่อยู่ในกระถาง
ถ้าอยากขยับขยาย ควรทำเสียก่อนหยั่งรากลึก
เพราะเมื่อถึงตอนนั้น อยากขยับก็ยากแล้ว

………...

วันนั้นผมตัดสินใจตัดรากทิ้ง
ดึงว่านหางออกจากกระถาง ปลูกลงดิน
ผมไม่ค่อยรู้เรื่องต้นไม้เท่าไรนัก
บางทีการทำแบบนี้อาจทำให้มันตาย

แต่ถ้ามันจะตาย
ผมว่าอย่างน้อยมันก็น่าจะภูมิใจ
ที่ได้ลองแทงรากลงดิน
โดยไม่ต้องเติบโตแออัดยัดอยู่แต่ในกระถาง

ครับ…ว่านหางจระเข้ทำให้ผมนึกถึงผู้คน